Podczas Wielkiego Tygodnia

Podczas Wielkiego Tygodnia przeżywamy podstawowe tajemnice naszej wiary do których mamy dostęp dzięki sakramentowi chrztu świętego
 
   Wielki Tydzień, który rozpoczyna się Niedzielą Palmową, a szczególnie potem trzy dni: Wielki Czwartek, Wielki Piątek, Wielka Sobota, dzień Wigilii Paschalnej i dzień Zmartwychwstania Pańskiego to największe święta chrześcijańskie.
Każdy z tych dni ma swoją dynamikę. Wielki Czwartek przypomina nam o ustanowieniu sakramentu Eucharystii i kapłaństwa i o ostatniej wieczerzy. Tego dnia kapłani dokonują obrzędu obmycia nóg 12 osobom. Gest umycia nóg to wezwanie każdego z nas do służby na wzór Chrystusa.
   W Wielki Piątek wierni towarzyszą Jezusowi ukrzyżowanemu, przeżywają Jego mękę i śmierć, ale ze świadomością, że „w krzyżu nie objawia się przegranie Pana Boga, ale w Jezusie Chrystusie ukrzyżowanym jest Jego zwycięstwo nad grzechem i śmiercią”.
   Wielka Sobota to – „dzień ciszy, adoracji, kontemplacji Jezusa Chrystusa w grobie, przede wszystkim adoracji Najświętszego Sakramentu, który jest wystawiany w naszych kościołach”. Łączymy się z Chrystusem i z ciszą Wielkiej Soboty, która zapowiada zmartwychwstanie, odnawiamy nasze przyrzeczenia chrzcielne oraz odradzamy się z wody i Ducha Świętego na życie wieczne.
   W Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego „ogłaszamy światu, Chrystus zmartwychwstał”. Zmartwychwstałem – jak mówi Jezus – i żyję z tobą i zawsze będę. Papież Franciszek mówi nam w najnowszej adhortacji „Christus vivit”, że „Jezus zmartwychwstały jest źródłem nadziei i młodości świata i Kościoła”.
   Wielki Tydzień w tradycji chrześcijańskiej pojawił się dopiero w IV wieku. Rozpoczyna go Niedziela Palmowa, a kończą nieszpory Wielkiej Niedzieli, zamykające Triduum Paschalne (Trzy Święte Dni). Poszczególne odłamy chrześcijaństwa wykształciły własną bogatą obrzędowość związaną z Wielkim Tygodniem. Również w tradycji ludowej i regionalnej Wielki Tydzień zachował wiele zwyczajów.
   Poniedziałek, wtorek i środa były dniami poświęconymi pojednaniu. Był to też czas wielkich porządków i przyozdabiania domów, które należało zakończyć najpóźniej w Wielki Wtorek. W tradycji katolickiej w Wielką Środę gasi się świece na ołtarzu, kościół staje się domem żałoby. W Wielki Czwartek milkną dzwony, a zastępują je kołatki.
   Najważniejszym okresem roku liturgicznego i Wielkiego Tygodnia jest Triduum Paschalne. Obejmuje ono czas od wieczornej mszy w Wielki Czwartek i trwa do nieszporów w Niedzielę Zmartwychwstania.
W Wielki Czwartek biskupi i królowie polscy obmywali nogi dwunastu biedakom na znak pokory i równości wobec Boga. Obrzęd ten – odprawiany na pamiątkę obmycia nóg apostołom przez Chrystusa podczas ostatniej wieczerzy znany jest do dziś. W Rzymie papież każdego roku myje i całuje nogi dwunastu starcom.
   Dniem największej żałoby jest Wielki Piątek. Z ołtarzy znikają wtedy kwiaty i świece, puste są tabernakula, a obrazy z wizerunkiem Chrystusa – zasłonięte. Zachowała się wielowiekowa tradycja odsłaniania w Wielki Piątek w kościelnych nawach grobów Chrystusa, odwiedzanych tłumnie przez wiernych.
   Nieodłącznym elementem Wielkiego Tygodnia tradycyjnie pozostają kościelne widowiska pasyjne. Przedstawienia przypominają najważniejsze biblijne wydarzenia: wjazd Chrystusa do Jerozolimy, ostatnią wieczerzę, czuwanie w Ogrójcu, zdradę Judasza, sąd nad Jezusem, a wreszcie niesienie krzyża i śmierć. Najsłynniejsze polskie widowiska pasyjne odbywają się co roku w Kalwarii Zebrzydowskiej, gdzie trwają prawie cały tydzień.